Ananas

Markette ananas soyarken yaşlı bir adam yanıma yaklaştı ve "evladım bu nedir?" dedi. Gözümü ananas soyma makinasının bıçaklarından ayırmadan, ki bence çok ciddi ve önemli bir iştir,

"ananas bu amca" diye cevap verdim.

"Tamam da nedir?" diye sorusunu süsleyip bir daha sordu..

Ya ananasta derin bir felsefe arayan birisi idi ya da Türk bir Benjamin Button vakası ile karşı karşıyaydım, adam yeni doğmuştu bilmiyordu hiç bir şey, görmemişti. İki seçeneceğin de saçmalığı önümde açılan engin saçmalık denizinde birazdan atacağım kulaçları muştular gibiydi.

Kafamı yavaşça kaldırıp "amca, lütfen kuşak çatışmanı kendi torunların üzerinde dene" der gibi gözlerinin içine baktım, "basit bir soru sordum sadece, bu muameleyi haketmiyorum, zaten yaşlıyım ve öleceğim yakında" der gibi gözlerini kırpıştırdı.

Birazdan oluşacak ortamdan kaçmak için son hamlemi yaptım. Belki salak gibi görünürsem dikkatini üzerimden başka bir noktaya çekebilirdim.

"Yenir bu amca" diye cevap verdim.

Ses tonum, cümlenin kısalığı, duruşumdaki hafif kambur ve şapşalca ifade, vücut dilimdeki yekdüzelik, her şey salak ve uzak durulması gereken birine uyuyordu ama karşımdaki yaşlı kurt bu son çırpınış numaramı yememişti. İşin daha da kötüsü, göğsümde yumuşatıp bütün gücümle vurduğum voleyi ustalıkla yakalamış, şimdi topun onda olmasının verdiği güvenle sesini tam da yaşlı ve şevkatli bir seri katil gibi yumuşatmıştı. Ve ağzından o sihirli sözcükler döküldü.

"Yendiğini biliyorum tabii ki evladım, ama neden yenir?"

Şimdi şaşırma zamanı değildi, şimdi şok olma zamanı değildi. Evet bir gün gelecek ve bu dünyaya karşı yenilip pes edecektim, bunu hep biliyordum. Bir gün gelecek şaşırma hücrelerim dolacak ve yeni besinler alamayacaktı, bütün vücudum bir gün iflas edecekti. Evet, biliyordum bir gün yenilecektim. Ama o gün bu gün olmayacaktı, dur bakalım seni moruk seri katil kılıklı herif, daha ölmemiştim...

Bütün gücümü toplarayarak cevap verdim, sesime sinirli ve aksi bir ton katmayı da ihmal etmedim. Asabi ve yaşlılara saygısız bir heriften daha kaçılası ne olabilirdi ki onun için?

"Amca, karpuzu neden yiyorsun sen mesela? " dedim..

"Mesaneme iyi geliyor, çiş yaptırıyor bol bol." dedi.

Evet... Kaybetmiştim... Bu amansız savaştan bütün işe yarar uzuvlarım kesilmiş bir şekilde karşısında diz çökmüş bir halde buldum kendimi. Artık kılıç elindeydi, esiriydim. Kafamı kesip bir an önce beni bu işkenceden kurtarması için yalvarmaktan başka yapacak bir şey yoktu.

Sesimi iyice inceltip, belli belirsiz bir sesle; "E bu da yarıyordur bir şeylere, meyve yani sonuçta, vitamin falan vardır elbet" gibi bir şeyler saçmaladım.

Yaşlı ve sarkık yanakları ile pörsümüş dudaklarının kenarında hafif bir gülümseme peydah oldu...

Hiç bir şey demedi.. Bir yorum yapmadı..

Döndü arkasını ve gitti.. Boynumu kesmeden beni ızdırap veren yenilgimle baş başa bıraktı. Gururlu bir komutan yerine kötü bir zalim gibi davranmayı seçti. Ölmeden önceki belki son zaferini üstümde kazanmıştı.

Gitti öylece..