Başıma Gelenler

Onunla ayrılmış ve bitirmiş olmam annemin ağzının kapanmamasına yetti bence. Onun hakkında bi günde o kadar çok cümleyi ben bile kurmaya cesaret edemezken kadın sabahtan başladı konuşmaya akşama kadar bik bik kafamı sikti attı. O bişey değil hadi annem onun hakkında konuşabilir, hadi ablamda konuşsun ona da bişey diyemem. Ama konuşan kişi annemin üçüncü kocası olunca bende şalterler birden attı. Ablamın evine misafir gelmesi nedeniyle annemde mecburi kalmaya başladım. Daha sonra Annemin ve kocasının ( ciddi ciddi seslenirken ona kocası diye sesleniyorum adamın adını bile unuttum ) Onun hakkında bıdı bıdı yapması beni bunaltan tek şey oldu. Bi an durdum. Düşünmedim bile.

"Ben Alanyaya gidiyorum!" dedim. ve kaçarak odama gidip sırt çantama iki pantolon ve iki fanila atıp botlarımla kaçarak çıktım.

Ablam beni aradığında telefonu açıp "Bok vardı beni istanbula çağırdınız, al işte yine tartıştık" diyip telefonu tamamen kapattım. Üç gün ulaşamadılar bana.

Çıktım ilk arabayla Alanyaya geldim. Cebimde sınırlı para, sırtımda bi sırt çantası ve tanıdıkların evlerini arşınlamaya başladım. İlk gün yolda arkadaşımın birisini gördüm. Ben Antalyaya geçicem gel beraber gidelim dedi. Ben de hayır demedim. Zaten özgürüm artık. Kalacak yerimde yok. En iyisi gitmek dedim.  Antalyaya gittik. Kemerde bir clübe girdik ve sabah yedi de zor çıktık. Bu hoop yere düştü şarhoşluktan. Ben ne yapacağımı bilemedim. Ehliyetimde yok alıp götüreyim alanyaya. Ben de bi telaş başladı. Allahım adam ölüyo diye önce küçük çaplı bi şok geçirip hemen kafamı topladım. Gittim içeriye birilerini aradım buldum. Manavgata zorla bizi götürmeleri için yalvardım resmen. Allahtan merhametli insanlar da bizi alıp manavgata kadar bıraktılar. Sonra bu uyandı. Alanyaya geldik.

Bi de doğumgünüm. Yağmur yağıyor. Arabanın içinde yağmurun altında çok sevdiğim arkadaşımla berabert arka koltukta romanrizmin dibine vuruyoruz. Tam olarak yanımda olması gereken kişi buydu işte. Bi isimde bulamadım ki şimdi buna. Du bakim Küçük olsun madem. Hoş hiç yakışmıyo ama... Neyse. Küçükle biz aynı arabada kaldık. Saatlerce ne yaptığımızı bilmeden öylece oturduk. Bence bana maviyeizsürenin doğumgünü hediyesinden sonraki en güzel hediyeydi.

Alanyaya geldim. Ev buldum anında. İki aylık kirayı peşin verdim. Akşamında Küçük beni aradı. Ev bulup bulmadığımı sordu. Buldum dedim. Tamam sana geliyoruz dedi telefonda. Kimle diye sormadan 15 dakika içinde eşyalarıyla birlikte eşini ve bavullarını toplamış gelmiş. Kız küçüğün annesiyle atışmış. Bu da sinirlenmiş hoop nefesi benim evimde aldılar. Önce bi keyif süreydim falan yok tabi.

Neyse şu an kız ve küçük benim evimde. Kız yemek yapıyo. En azından güzel yemek yeriz yaa. diyerek kendimi avutuyorum. Ama ben Küçüğe aşık oldum galiba. Allahım nasıl bi duruma düştüm ben. Kızla Küçük zaten evli değiller. Evlenmeyi de düşünmüyorlarmış. En iyisi.